The Kingdom of Cambodia Part 1

The Kingdom of Cambodia Part 1

Weer een lange tijd voorbij en al weer veel beleefd: mooie, geweldige maar ook minder leuke momenten in het bijzondere Cambodja . Momenten waarbij de adrealine door m'n lichaam gierde maar ook momenten waarop je het maximum van trieste emoties van een persoon aan kan, bijna bereikt. Hannah en ik zitten nu in Cambodja, m'n 2e land op deze trip..

We verlieten Saigon per boot, op een Mekong Delta tour voor 3 dagen. We waren beide nog kapot van de avond ervoor want we hadden het laat gemaakt met een groepje in een live bar waar Sheldon zelf de gitaar erbij pakte en liedjes zong. Uiteraard zongen we uit volle borst mee! Tijdens de eerste boottocht sliepen Hannah en ik bijna de hele tijd todat we aankwamen bij een klein dorpje waar we overstapte op kleine houten bootjes. De bootjes namen ons mee in de echte deltarieviertjes. Dichtbegroeide, smalle rieviertjes maakten de tocht erg spannend. We bezochten een snoepmakerij en een lokaal dorpje waar ik nog even een rondje heb gefietst als een echte Nederlander dat kan. Na de boottochten stapten we over op een bus en kwamen we s'avonds laat aan bij onze homestay. De homestay was niet wat er van verwachtte: in plaats van 1 groot huis kreeg iedereen een eigen houten bungalow. Erg gaaf dus! Na een lang avondje met drinkspelletjes heb ik even naar het thuisfront gebeld. Het was namelijk pakjesavond! Ik belde precies op het goede moment en heb iedereen thuis gesproken, en natuurlijk m'n moeder bedankt voor het lieve gedicht dat ze me stuurde. Met een glaasje teveel op kropen we toch maar in bed.

De volgende dag sprongen we weer op de boot en bezochten de floating market, rijstfabrieken, een krokodillenfarm en een lokaal dorpje. We sliepen die avond in een drijvend hotel vlakbij de Cambodjaanse grens. Vroeg naar bed om de volgende morgen de cambodjaanse grens via de rivier over te steken. Een uur wachten bij de grens was zo'n probleem nog niet want iedereen kreeg z'n visum. We passeerde de grens en hadden nog een boottocht tot aan Phnom Pehn voor de boeg. Tijdens deze tocht las ik een boek over de killingfields. Ik las de meest verschrikkelijke gebeurtenissen die in Cambodja onder het regime van de Khmer Rouge hebben plaatsgevonden. Dit allemaal om mij een beetje voor te breiden op de dingen die ik hier zou gaan zien. Rond het middaguur kwamen we aan in de grote stad.

Phnom Pehn hebben we eigenlijk redelijk rustig aan gedaan, op tijd naar bed en geen al te gekke feestjes. We spraken af met Theresa, vriendin van Hannah en haar travelbuddy Key (VS). Samen eindigden we in een shisha bar waar we een privé magic show kregen wat wel erg betoverend was. Hier ontmoetten we een groepje Portugese meiden, waar ik samen met Key de volgende dag naar de schietbaan ging met de intentie wat vuurwapens te proberen.. Die dag namen we een tuktuk naar de schietbaan en kwamen gespannen aan bij de manager. Hij presenteerde ons een menu met minstens 30 wapens, variërend van handpistolen tot machinegeweren. We keken onze ogen uit maar konden ons zelf niet wegtrekken van één aanbieding: the rocketlauncher! Key had als Amerikaan zelf wapens thuis en ik had al wat geschoten in Vietnam, daarom besloten we eens echt gek te doen! Zoals Key zei: " You're only gonna regret things you don't do, except for taking a tranny home..you're gonna regret that!" Key en ik gingen ervoor. De meiden gingen mee om te kijken. Zelfs onze tuktuk-driver ging mee, hij had t nog nooit zien gebeuren. 45 km rijden op Cambodja's slechtste wegen, een lekke band en een bezoek aan de pinautomaat kwamen we aan in de bergen.

Er werd ons zoals verwacht gevraagt of we een koe wilden opblazen maar dit hebben we gelijk afgeslagen. De ene vent kwam aan met de launcher, terwijl de manager 2 raketten en 2 staven C4 ( explosief! ) uit de achterklep greep. Na wat frutselen was de eerste raket klaar om geschoten te worden: key's beurt. Het was erg beangstigend dat de raket van Key de eerste 2 keer alleen een klein klikje gaf en niet vuurde! Pas bij de 3e keer ging hij af. Een oorverdovende knal vulde de eerste seconde van de gebeurtenis. Vlammen schoten als pijlen uit beide kanten van de bazooka. Zo'n 400 meter kwam de raket neer op de berg en maakte een tweede, oorverdovende, knal waarop een grote explosie volgde! Vol adrenaline was t mijn beurt.. 3,2,1 BOOM! Weg was hij, suizend door de lucht. De bazooka gaf bijna geen terugslag waardoor ik in staat was uit de rook te stappen en rustig de explosie te bekijken. Wat een kick geeft dat, niet normaal! Een soort jongensdroom/try before you die momentje had ik daar toch wel. De dames hadden alles op foto en film vastgelegd dus achteraf nog even goed bekeken. Door vertraging miste Key zijn bus naar Siem Reap, maar we waren allebei erg voldaan.

http://www.youtube.com/watch?v=bAIjdKGhOdo ( Link naar het youtubefilmpje van mij terwijl ik de bazooka vuur, helaas beetje slechte kwalititeit! )

De volgende dag was de dag aangebroken waar ik aan de ene kan\t naar uitkeek, maar aan de andere kant tegen op keek. Het zou een toch wel enigszins depressieve dag worden aangezien we naar de Killingfields van Choeung Ek en de Tuol Sleng (S-21) gevangenis zouden gaan. We namen een tuktuk en kwamen aan bij het Choeung Ek Genocidal Center waar we elk in onze eigen taal een guidetour namen. Op onze eigen tempo liepen we over het terrein. Na een al enigszins depressieve introductie begon het verhaal over de laadplaatsen waar mensen vanuit de gevangenis per vrachtwagen werden gedropt, wel 300 per dag, om vervolgens dezelfde dag bruut te worden afgeslacht. Na wat verhalen over voormalige opslagplaatsen van gifstoffen en martelapparatuur kwamen we aan bij de eerste massagraven. De grootste en merkwaardigste waren overdekt maar je schrok pas echt als je goed om je heen keek en een heel veld vol begroeide kuilen zag: allemaal massagraven. In totaal zijn er bijna 200 massagraven im Choeung Ek waarvan ongeveer de helft onaangetast ligt om de eeuwige rust van deze Cambodjanen in ere te laten. Een massagraf van 450 mensen, en massagraf van 166 mensen zonder hoofd en de Killingtree doen je toch wel even stil staan. Triest sta je daar met rillingen over je hele lichaam als je in beeld hoe baby's werden doodgeslagen op de schors van deze boom. De massagraven en de boom hangen tegenwoordig vol met armbandjes, waaronder tegenwoordig ook 2 van mij. De audiotour verteld je alles over de Khmer Rouge en de verschrikkelijke 3 jaren, 8 maanden en 20 dagen van terreur in dit land. De bordjes : " pleas don't walk through the mass graves! " herrineren je er constant aan dat deze grond verzadigd is met het bloed van minstens 9.000 mensen. Plus dat je her en der tanden, stukjes bot en gescheurde kleren ziet liggen die door regen aan het oppervlak zijn gekomen. 
Je eindigt bij de Memorial Stupa waar de resten van de slachtoffers van Choeung Ek eerbiedig worden bewaard. De toren heeft 17 (religieuze) verdiepingen die vol gestapeld zijn met de beenderen en schedels van de opgegraven slachtoffers. Binnen word je aangestaard door duizenden lege oogkassen en realiseer je je wederom hoe wreed dit regime voor z'n eigen volk was. Iedereen geeft op zijn manier respect af aan de slachtoffers en verlaat rustig de Stupa en daarna het terrein. Omdat ik door mijn boek al zoveel ervan wist was het dubbel zo aangrijpend om daar te zijn. We vervolgende onze tocht naar de Tuol Sleng gevangenis, de plek waar de slachtoffers van Choeung Ek eerst werden gemarteld tot ze geen levenslust meer overhadden.

De gevangenis is erg overweldigend aangezien je bij binnenkomst gelijk aanwandelt tegen de 14 naamloze graven van de laatste gevangenen van de gevangenis en een reglement. Dit reglement geeft de regels waar de gevangenen zich aan moesten houden. Raar om te lezen, want je kan je inbeelden hoe men zich moest voelen onder deze regels. Je sloft rond over het terrein wat van origine een school was. Nu zijn de klimrekken omgetoverd in martelapparatuur..Prikkeldraad, lege ijzeren bedden met vlekken op de grond en veelste kleine genummerde cellen vulden de gebouwen. Ik was al gewaarschuwd voor de tentoonstelling door mijn voormalige geschiedenis leraar: honderden geestige gezichten staren je aan wanneer je door deze kamers loopt. Van elke gevangene hangt een foto, wat zorgt voor een beangstigend effect. Foto's en schilderijen beelden de horror en de martelingen af in deze beruchte gevangenis. Hannah werd het even te veel en om eerlijk te zijn, zat ik ook wel aan m'n grens. Wederom liepen we stil de uitgang uit.

Na deze dagen in Phnom Pehn was t tijd om even tot rust te komen op het strand. In Cambodja is er maar een plaats waar je heen moet als je het ultieme beachgevoel wilt krijgen: Sihanoukville! De volgden de dag vertrokken we met zwemkleding aan richting het zuiden om een week te vertoeven in dit cambodjaanse pareltje. Hierover en over Siem Reap/Angkor Wat kunnen jullie later meer lezen in Kingdom of Cambodia Part 2!

Bedankt voor het lezen!